گوشه تنهایی

گاهی روزهایی می‌رسد، حال و #حوصله خودت را هم نداری، چه برسد به دیگران. اصلا انگار نه گوشی برای شنیدن داری و نه سخنی برای گفتن.
چیزی سر ذوقت نمی آورد، چیزی شبیه گم شدن برای آدم رخ می‌دهد. از آن گم شدن ها که کسی هم دنبال‌ تو نمی‌گردد.
شبکه‌های اجتماعی ات را همین طور بی هدف بالا و پایین می‌کنی و حالا این وسط دو سه تا کامنت هم می‌گذاری، شاید ته دلت هم بگویی فلانی ها چه خوشند! البته که آنها هم همیشه خوش نیستند. تو ویترین بخش خوبش را می‌بینی، مثل من که هنوز با عوارض بیماری کرونا دست و پنجه نرم میکنم، لپ تاپم خراب شده، گزارش های کاری و درسی ام مانده و شرمنده استادم و مدیرهایم شده ام و...، اما تو هنوز عکس‌های طبیعت و تلاشم برای لبخند را در صفحه من می‌بینی.
البته اینکه اغلب آدم‌ها دردهایشان را داد نمی‌زدند هم قصه خودش را دارد. دوستی دارم که روزی با تسلط کامل‌ ارائه علمی اش را انجام داد و بر حال بدش مسلط شد و این در حالی بود که پدرش روی تخت آی سی یو بیمارستان بود.

این حرف ها را هم برای تو مینویسم و هم خودم. اگر هر وقت اینگونه شدی به یک سفر تنهایی و نوشیدن یک لیوان چای دارچینی در کنار خدا نیازمندی.
هیچ کس جز خودت و خدا حال تو را خوب نخواهد کرد.
راستی جاهای #دنج تنهایی هایت را محفوظ نگه دار، آدم گاهی باید همیشه به یک جای امنِ تنهایی فرار کند از وسط این همه قیل و قال بشر...

دوستتان دارم، مراقب خودتان و خوبی هایتان باشید که دنیا به‌ آن‌ها نیاز دارد☘️
ارادتمند: پرستو