زندگی جدید من

یکی گفت «زندگی جدید» یعنی تولد توست؟ یکی گفت ازدواج می‌کنی؟ یکی گفت مادر می‌شوی؟ جواب من به همه نه بود! از نگاه من زندگی جدید یعنی:
هر کدام از ما یک روزی، یک جایی تصمیم می‌گیریم که دیگر آن آدم سابق نباشیم. دیگر خودمان را گره نزنیم به باورهایی که از بچگی در ذهن ما قرار دادند. دوست داریم روح‌مان را پرواز بدهیم سمت رویاهایمان. دیگر دست بکشیم از اینکه بگوییم کاش باز فرصتی بود یا کاش فلانی بود یا کاش...

یک‌ روزی بلند می‌شوی و بند ناف دلبستگی‌ات را از همه جز خدا قطع می‌کنی و یاد می‌گیری تنهایی لذت بردن را و یاد می‌گیری که می‌توانی با تکیه بر خدا به رویاهایت تحقق بخشی و یاد می‌گیری باز هم مثل کودکی‌هایت بخندی و دیوانگی کنی. یاد می‌گیری دلت را نباید به هر لبخندی گره بزنی یا حال خوبت را به الزام حضور کسی بند کنی. آن روز یاد می‌گیری اگر کسی آمد و عاشقت شد، او را به‌خاطر خودش دوست داشته باشی نه برای تحقق رویاهایت، او را برای حال خوب‌تر دوست داشته باشی.

یک روزی می‌رسد که باور می‌کنی باید زندگی را در ابعاد مختلف پیش برد. زندگی فقط تحصیل نیست، زندگی فقط کار نیست، زندگی فقط پدر یا مادر شدن نیست، زندگی چیزی فراتر از این‌هاست، زندگی خلق لبخند به روی جهان است و تو هم جزئی از جهانی.

یک روزی می‌رسد که خودت با خودت خوشحالی. درست روزی که در آینه نگاه می‌کنی و روی شانه‌ خودت می‌زنی و به خودت می‌گویی از پسش برآمدی.

حدود دو سال هر بار به مشکلاتی خوردم. حتی نمی‌توانستم پروپوزال دکتری را ارائه دهم، آن هم من، دانشجوی ممتاز گروه سرامیک، اما بالاخره یک روز تمامش کردم تمام این حال بد را و حتی روز دفاع پیشنهاده داور تبریک گفت به ایده من، ایده بسیار سخت من که بسیار هم دوستش دارم. روزهای سختی سپری شد، اما خیلی چیزها آموختم، عصاره آن روزها این است «کودک درونت را سرکوب نکن، بالغ درونت را تصمیم‌گیرنده بگذار و عاقل درونت را رشد بده و در نهایت با کسی باش که، جایی برو که، حرفی بزن که، انتخابی بکن که، کاری بکن که حال دلت و حال دل اطرافیانت خوب باشد، زندگی همین ثانیه‌هاست که می‌گذرد، همین».

حال دلتان خوب...
ارداتمند پرستو

عکس: آبشار دو قلو توچال، شهریور 1399

زندگی جدید: روز شصت و هفتم (دستاورد)

از آن روز شروع خیلی می‌گذرد، در راه تغییر خیلی زمین خوردم و گاها عهدهای خودم را شکستم، اما اولین دستاوردم که مهم ترین دستاورد بود را رقم زدم، آن هم بستن پرونده پروپوزال دکتری در 17 ام تیر، درست همین دیروز بود. پرونده ای که هر بار به دلایلی روی زمین می ماند و به اتمام نمیرسید و اکنون خوشحالم که به اتمام رسید.

خوشحالم که در این بازه توانستم به دو قله مورد علاقه خودم بروم و طبیعت خدا را از نزدیک ببینم.

به گمان من باید دست کشید از برخی چیزها تا به دست بیاوریم چیزهای خوب را

 

زندگی جدید: روز بیست و سوم ( برگشت عطفی)

امشب فکرهایم را بیشتر جمع کردم که ببینم ته این قصه خطا رفتن به کجا ختم می‌شود؟

خطا رفتن خودم را میگویم. بالاخره هر انسانی یک جایی میزند به خاکی و بیراهه و باید برگردد و خود را به جاده اصلی برساند.

گاهی لازم است دنبال جاده اصلی برگردیم و پیدایش کنیم، همه چیز را رها کنیم و برگردیم به مسیر زندگی، باید رسید به نقطه عطف و تغییر جهت، درست جایی که پستی های زیادی را متحمل شدیم، حالا باید برویم سراغ یک بلندی از نوع دیگر

بس است دیگر با خطا خیلی داریم از زمان و وجودمان مشق میگیریم، باید دل به خدا بست و دنبال مسیر اصلی رفت.

خدایا! به توکل نام عظمت بسم الله

زندگی جدید: روز هفتم (حرف مخفی)

امروز هفتمین روز است. به گمانم گاهی لازم است که آدمی حرف‌هایی پنهانی برای خودش داشته باشد. می‌دانی از آن جنس حرف‌هایی که فقط خدا می فهمد و خودت. از آن‌هایی که وقتی در خلوتت مرورشان می‌کنی به خودت می‌بالی و می‌گویی من از پسش برآمدم. شاید گوشه چشم هایت اندکی اشک بنشیند اما بدان این اقتضای تطهیر روح است.

حرف هایی که جان دادی برای روزهای ساخته شدنش. حرف هایی که از دل طوفان های زندگی تو برآمده‌اند. آری برخی واژه‌ها از رنج تو متولد شده اند و به نشاط امروز تو سایه بخشیده اند.

گاهی حرف هایی را برای خودت نگه دار، مثل خلوتگاه هایی برای خودت برای روزهای مبادا و روزهای تولد دوباره

نباید حرف هایی را به سادگی به تاراج برای جماعت امروز جهان گذاشت...

خلاصه که  گاهی میزان وجود تو به قدر نگفته های توست در خلوت تو

زندگی جدید: روز ششم (عهد با خود)

امروز به این نتیجه رسیدم، انسان باید به قول‌هایی به خودش می‌دهد، متعهد بماند و هیچگاه آنها را نشکند. اگر در تعهد با خود شکست بخوریم در تعهد با دیگران نیز سریع تر شکست خواهیم خورد و دیگر هرگز نمی توانیم به آرمان های ذهنی خود دست پیدا کنیم.

انسان باید یک روز یک جا و در یک لحظه تصمیم بگیرد که تمام کند تمام بدقولی های با خودش را در مسیر ساختن زندگی بهتر

یک جا و یک لحظه باید تمام کرد و به طور جد خودسازی را شروع کرد.

 

با خود عهد محکم ببندیم...

به وقت 19 اردی‌بهشت

زندگی جدید: روز پنجم (ریزش)

گاهی باید برای دستیابی به نتایج بهتر، خیلی چیزها را حذف کنی، خیلی فکرها را، خیلی رفتارها را، خیلی دوستی ها را.

گاهی باید دچار فصل ریزش شد تا رویش ممکن شود.

به امید ریزش های خوب در راستای رویش های بهاری خوب

زندگی جدید: روز چهارم (نادیده گرفتن)

روز چهارم هم گذشت، درس خیلی خوبی را یاد گرفتم اجرا کردم. به نام نادیده گرفتن.

قرار نیست ما با همه افراد بحث کنیم. قرار نیست ما دلایل منطقی خود را برای همه ارائه بدهیم. با کسی باید بحث کرد که در زندگی ما جایگاهی دارد و می‌خواهیم با او به نقطه مشترکی برسیم برای ادامه مسیر و انتخاب بهتر و حال بهتر. برای کسی باید دلیل آورد که در وجود خود جویای حقیقت باشد و بخواهد حقیقت امری را بداند.

بنابراین باید نادیده گرفت آدم هایی را که  در نهایت یک بحث بی سرانجام با آنها خواهید داشت.

گاه باید اصلا سخنی نگویی و عبور کنی. بهترین راهکار گاهی گذاشتن و گذر کردن است. همان قول معروف «بگذار و بگذر».

زندگی جدید: روز سوم (کلام نیک)

در بامداد امروز تصمیم گرفتم خودم باشم. در واقع نه نسخه توصیه شده آدم های دیگر. ناراحت از مشاجره بودم  و اندوه کلمات رد و بدل شده. هیچ کس به گمانم بهتر از خدا عمل نکرد در این بین. زمانی که قرآن را گشودم این آیه آمد:

«وَقُل لِّعِبَادِى یَقُولُواْ الَّتِى هِىَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّیْطَنَ یَنزَغُ بَیْنَهُمْ إِنَّ الشَّیْطَنَ کَانَ لِلْإِنسَنِ عَدُوّاً مُّبِیناً:  و بندگانم را بگو که همیشه سخن بهتر را بر زبان آرند، که شیطان (بسیار شود به یک کلمه زشت) میان آنان دشمنی و فساد برمی‌انگیزد، زیرا دشمنی شیطان با آدمیان واضح و آشکار است». (اسرا/ آیه 53)

 

حق با خدا بود، وجود ما به قدری دچار حربه‌های شیطان شده بود که بدی‌هایمان را پیوسته به رخ هم می‌کشیدیم و یادمان رفته بود، خوبی‌هایمان. دل‌هایمان هر روز بیشتر از قبل از هم فاصله گرفته بود. پیوند دوستی ما گسسته بود. رحماء علی الکفار و اشداء بینهم  شده بودیم.

 

در سومین روز از زندگی جدید پیامم برای خودم این است که از بحث با دیگران به شدت بپرهیزم. سکوت بهترین راهکار و کم گویی مانع سوتفاهم هاست. آدم ها هیج یک دنبال قانع شدن خود نیستند و اصلا کار ما هم قانع کردن یا هدایت دیگران نیست. ما را همین بس که به عیوب خویش بپردازیم. با بدگویی روزه هایمان را باطل نکنیم.

و به راستی زبان، به تنهایی می‌تواند جهان را بر هم بزند. آرامش را از روانی بگیرد و قلبی را برنجاند.

من اگر باشم نسخه سکوت و کلام در ضرورت را تجویز می‌کنم برای کسی که می‌خواهد روحش آرام باشد و البته سکوت مدبرانه راه بسیار می‌خواهد و حلم بسیار و ظرفیت بالا. باید سعی کنی با قضاوت کردن مقابله کنی،  سوظن‌های درونت نسبت به دیگران را ریشه‌کن کنی، تنها به رشد خود و کمک به جهانی بهتر برای همه بپردازی.

و بگذاری دنیا اگر دیوانه است، به مسیرش برود، گاه اگر با دیوانگی دنیا هم مسیر شوی، تو نیز دیوانه می‌شوی و ناکارآمد

خدایا! آن صبر شیرین، آن دور اندیشی، آن آرامش در التهاب، آن سخن گویی نیک را به ما عطا کن. همین که یاد بگیریم کلام خود را والا کنیم و دل از خلق ببریم، کفایت است. چرا که اعجاز پیامبر خاتم نیز کلام بود.

 

زندگی جدید: روز دوم- تفکر

امروز با یکی از دوستان رسانه صحبت داشتم می کردم در باب تعریف جدید یونسکو از سواد که گفته است سواد یعنی توانایی بکارگیری آموخته ها.

او حرف های خیلی خوب زد.

از اینکه در باب عمل کردن به دانسته ها تفاوت هست بین علوم انسانی و مهندسی و پزشکی و عمده مشکل ما در همین علوم انسانی است و حوزه رفتار شناسی و روان شناسی که به آن خیلی پرداخته نشده است. باید دید دنبال چه دانسته ای هستیم که اجرایی اش کنیم و این را هم در نظر بگیریم که مطمئنا با مشکل و موانع از سوی جامعه مواجه می‌شویم.

 

می‌گفت در باب عمل کردن به آموخته‌ها، حرکت تیمی و گروهی با تیم همگن بسیار کارساز است. همگن بودن هم مهم است که انرژی ما صرف همگرا کردن افراد نشود. حالا این تیم نیاز به مدیریت دارد. کسی میتواند مدیریت کند که مدیریت در ذاتش باشد. حالا مهم تر از کار مدیریت تیم، مدیریت خود است.  یعنی یک فرد باید یاد بگیرد که ابتدا بحران‌ها را از خودش عبور بدهد. این فرد بعد می‌تواند افراد تیمش را از بحران‌ها عبور بدهد.

نکته جالب آنجا بود که گفتن، خب حالا یک نفر میخواهد در خودش تغییر ایجاد کند. کنار تمام موانع رفتاری که از سمت دیگران دریافت خواهد کرد. اساسا نکته مهم این است که این فرد نیاز به تغییر را در خود احساس کرده باشد. حتی آن افرادی که در اثر یک حادثه احساسی هم جوگیر می شوند و میخواهند تغییر کنند، باز این افراد هم تمایل به تغییر دارند.  خب در این بین نباید معطل افرادی شد که می گویند من به همینی که هستم راضی هستم و خوبم، چون این فرد دنبال بهبود خود نیست.

باید در زندگی تحلیل های مبتنی بر واقعیت داشت. نبود تحلیل ها درست در یک مشکل ریشه دارد. مشکل ما این است که اصلا فکر نمیکنیم. فکر نمی کنیم چرا فلانی دروغ گفت؟ چرا فلانی یکباره جبهه گرفت؟ چرا خودم یکبار بهم ریختم؟ چراها و فکر کردن ها ما را رشد می دهند. خوب است که انسان در مورد خودش و جامعه اطرافش و سپس جامعه جهانی فکر کند.

 

به گمانم در دومین روز از زندگی جدید باید بیشتر روی رفتارهای خودم و چرایی رفتارهای دیگران فکر کنم. این فکر کردن از به هم ریختن من جلوگیری میکند و علاوه بر آن به دانش و فهم من از محیط پیرامونم نیز کمک می کند و بهتر میتوانم به دانسته هایم عمل کنم.

امیدوارم همواره نیاز به تغییر را در خود احساس کنیم و همیشه چراغ فکر کردن مان روشن باشد. بی دلیل هم نیست که یک ساعت تفکر از هفتاد سال عبادت بهتر است. آن یک ساعت تفکر ما را از خشم ها، ترس ها، جدایی ها و ... دور میکند.

به امید زندگی خوب...

 

 

زندگی جدید: روز اول- باج ندادن

در نخستین روز از آغاز کارم برای زندگی جدید، سعی کردم به کسانی که با سکوت و ایجاد حس گناه در افراد میخواهند به نوعی باج گیری عاطفه کنند، بهایی ندهم و مراقب تله های رفتاری افراد باشم که با دادن باجی از نوع شکستن عزت نفس خود برای شکستن سکوت طرف مقابل، ارزشمندی وجودم را نکاهم.

مراقب افرادی باشید که با سکوت میخواهند شما را در یک رابطه نگه دارند و هر چه شما تقلا می کنید و سخن می گویید، او بیشتر سکوت می کند. مراقب باشید شما کسی نشوید که برای دریافت محبت باید باج بدهید. چون کم کم با این کار احساس مطلوب بودن خود را فراموش میکنید.

اجازه ندهید این گروه از باج گیرهای عاطفی و با ایجاد احساس گناه با سکوت خود و جواب ندادن به مطالبات شما، کم کم عزت نفس شما را از بین ببرند.

 

حال من امروز خوب است که به خودم بیشتر از دیروز احترام گذاشتم.