روز جهانی مجردها

«روز جهانی مجردها»

گفتند 11 نوامبر روز جهانی مجردهاست. روزی برای کسانی که فعلا به دل کسی متعهد نشده‌اند و امید یار دلبر زندگی برای روزهای آینده خود دارند.

 

به بهانه چنین روزی، خودم را به  یک دسته گل و یک فنجان نسکافه گرم مهمان کردم و آن روز را به خودم تبریک گفتم. به خود مجردم که آموخت برای شاد زیستن نباید منتظر کسی باشد و برای ایجاد حال خوب اول روی خودش حساب کند و برای آنکه فردی خوب بیابد، یاد بگیرد اول خودش خوب باشد.

در آینه ایستادم و گل را به خودم هدیه کردم، به خودم که برای خوب شدنش و رفع نقاط ضعف و خطاهایش در تلاش است.

 

روزی که از قله کرکسین پایین می‌آمدم و اولین صعود انفرادی خودم را به این قله تجربه کردم، با خودم گفتم چقدر خوب است که یاد بگیرم حال خودم را به تنهایی خوب کنم؛ چرا که اگر روزی با کسی ازدواج کنم، حضور او یک هم افزایی برای حال خوب من خواهد بود، یعنی جمع دو تا خوب که خوب تر می‌شود. حتی اگر در بدبینانه ترین حالت او همان فرد مورد نظر من نباشد، من در کفه حداقلی خوب خواهم بود.

 

روزی اگر ازدواج کنم و خدا به من فرزندی عطا کند، به او یاد خواهم داد که اول با خودت دوست باش و لبخندهایت را به حضور هیچ کس جز خدا گره نزن. دنیا محل گذر است. هیچ کس نمی‌داند عزیزترین فرد ما تا چه زمانی کنار ماست، یاد بگیر چگونه حال دلت را در تمام ناملایمات خوب کنی.

 

به او خواهم گفت، روزهایی خودت را در کافه‌ای میهمان کن، به خودت شاخه گلی هدیه کن و بهترین عطرت را بزن و به سفرهایی که دوست داری برو.

 

هر وقت یاد گرفتی چطور با خودت دوست باشی و حال دلت را خوب کنی، آن روز یار زندگی‌ات را برای خود وجودی او دوست خواهی داشت نه حال های خوبی که به خودت بدهکاری.

 

سر راه شاخه هایی از این گل‌ها را به سه دوست هدیه دادم.

راستی دوست من اگر تو مجردی، تو امروز برای خودت چکار کردی و به خودت چه چیزی هدیه دادی؟