نقد (1)

یوهان_کپلر سخن زیبا و قابل تأملی می‌گوید: «من تندترین نقد از سوی یک انسان باهوش را، به تأیید و تقلید بی تعقل میلیون‌ها انسان احمق، ترجیح می‌دهم...»

از نگاه من کپلر درست می‌گوید، گاهی پیشرفت ما در یک امر مستلزم دریافت نقد موشکافانه و صریح هست. گاهی به تیغ جراح گونه‌ای برای بررسی و حل دقیق موضوعی نیاز داریم. باید در برابر تلخی نقد درست تاب بیاوریم.

امام صادق (ع) نیز به زیبایی می‌گویند: «دوست داشتنى ترینِ دوستان من، کسى است که عیب هایم را به من هدیه دهد».
بنابراین اگر زمانی کاری را ارائه کردید و با نقد صریحی مواجه شدید، خوشحال باشید که آن‌ها زمینه ها و نقاط رشد و احتمال آسیب شما را به شما نشان می‌دهند و اگر هم به شما کاری را برای نقد ارائه دادند و در جایگاه نقاد بودید، معیار نقد شما سازندگی و ارائه راه رشد باشد. مبادا در نقد به تخریب بپردازیم و راه درست را نشان ندهیم.
یادمان باشد که معنای نقاد در فرهنگ لغت هم «جداکننده خوب از بد» است. پس مبادا تنها روی بدها تمرکز کنیم.

و یادمان باشد که در نقد زمانی موفق خواهیم شد که دانش، دقت و تجربه را هم لحاظ کنیم. این امر در مقیاس های کلان مدیریتی اهمیت بالاتری دارد.

توصیه من به‌ خودم و هم سن و سال‌های خودم این است که در نقد کردن، ابتدا آرام بنشینیم و نگاه صاحب نظران را‌ دقیق گوش دهیم، چرا که پیر آنچه ما در آینه می‌بینیم، او در خشت خام می‌بیند.
ترکیب نگاه پر تجربه پیر با نگاه تیزبین جوانی سازنده خواهد بود.
در دوستی نیز آنکس که در #خلوت نقاط ضعف شما بر بر شما آشکار می‌کند، خیرخواه شماست. از او مرنجید.

در روزهای دیگر با هم دوباره از نقد حرف می‌زنیم.