روزنوشت اول دانشجویی: یک دانشجوی دکتری مهندسی در دانشگاه تراز یک کشور در به در خوابگاه ها

خوابگاه ها را بسته اند و به صورت چرخشی و طبق اولویت بچه ها را در یک خوابگاه جز خوابگاه خودشان اسکان یکی دو ماهه میدهند و من هنوز در خانه ام.

روز سی تیر است که پشت تلفن مسئول پژوهش دانشکده می‌گوید: « راستی اسم تان در لیست دانشجویانی که به آنها خوابگاه تعلق گرفته وجود داد، یه پیگیری کنید که تاریخش به چه صورت است».

زنگ میزنم به اداره خوابگاه ها میگویند که از 7 تیر نامه شما خورده و البته الان (امروز 30 تیر) نامه اجرایی میشود و تا پایان شهریور می توانید فعلا در خوابگاهی مستقر شوید که کارهای رساله تان را پیش ببرید. 

خب این هم از دردسرهای دانشجوی فنی مهندسی بودن است. کارهایی که در خانه قابل انجام نیست و باید داخل آزمایشگاه باشی و ماده ات را بسازی.

6 صبح روز 31ام تیر، بار و بندیلم را جمع کردم و مادرم می گوید میشود نروی؟ میگویم دوره ای خوابگاه دادن، الان نوبت ماست. پدرم مرا می رساند به ورودی شهر و با تاکسی ها زرد میروم همدان که از همدان بروم تهران.

اتوبوس جمعیت کمی دارد،خلاف روزهای قبل آمدن کرونا.

میرسم آزادی، اسنپ میگیرم تا دانشگاه که مبادا ساعت اداری تمام شود و من بمانم و این بار و بنه.  ساعت 12 میرسم دانشگاه و چمدان و بخشی از بارم را میگذارم در نگهبانی درب جنوب دانشگاه که اول بروم مرکز بهداشت. چون آنها باید تایید کنند که من ناقل نیستم و شرایط اسکان را دارم.

خانمی که فرم میدهد به کوله پشتی کوهنوردی بزرگ پشتم نگاه می کند و میگوید؟ از راه رسیدی؟ میگویم بله! (کوله پشتی ام واقعا سنگین بود). 

پزشک معاینه میکند و میگوید: اکسیژن خونت پایین است. میگویم 95 کم است؟ میگوید باید 99 باشی.

بعد می گویم راستی ریه های من حساسیت دارد، می گوید: بیشتر مراقب باش و در برگه قید می کند حساسیت به مواد شمیایی!

 

میروم اداره خوابگاه ها، میگویند، برو ساعت 1.5 بیا. میروم درب جنوب و کوله بارم را برمیدارم و میبرم خوابگاه زینبیه که به آنها بسپارم. کوله ام را زمین میگذارم و میگویم حواستان به این کوله باشد، لپ تاپ من داخل آن است. خانم ابوالفتحی می گوید: برو خیالت راحت.

 میروم دانشکده فنی که پرینت گواهی آزمون جامع را بردارم، در عجبم در این ایام کرونا، چرا فایل آن را برای من نفرستادن. بعد یک سلامی به استاد راهنما در طبقه 8 غربی میدهم.

طولانی نکنم. معرفی شدم به خوابگاه کامروا، بیرون دانشگاه کمی پایین تر.

میروم خوابگاه، میگویند فعلا دانشجو قبلی نرفته و جا نداریم! برمیگردم اداره خوابگاه ها و بحثم میشود که من الان چیکار کنم؟ 

مسئول خوابگاه می گوید امشب را در اتاقی باش تا فردا

خلاصه انتهای شب میشود و من فردا باید بروم اتاق 401 مستقر شوم . فردا بعد از ضدعفونی شدن آن

 

چند جا امروز شکستم.

اول آنجایی که کوله سنگین روی دوشم و در این شرایط کرونا، یک دانشجوی دکتری مهندسی در دانشگاه تراز یک کشور در به در خوابگاه هاست در این ساختمان ها و در شرایط بیماری کرونا

دوم آنجایی که با عجله تشک و کمی خرت و پرت را از خوابگاه خودم که داخل دانشگاه است برداشتم و کنار وسیله ها یم نشستم و اسنپ هم گیر نمی آمد و از ساعت 6 صبح تا آن 5 بعدظهر چیزی نخورده بودم و در آن گرما واقعا حالم بد بود.

سوم وارد خوابگاهی شدم که کسی را نمیشناسم و انگار بار اول است که تهران را میبینم و همه از هم دور میشوند

 

شب شد، دلم گرفت و بغض داشتم، همین...

یک دانشجوی دکتری وسط وسیله ها در اتاقی موقت شب سر بر بالین می گذارد.

این هم از عکس های امروز

 

ترمینال همدان

 

اتوبوس خالی در ایام اوج کرونا در ایران

 

وسیله های من در گوشه حیاط دانشگاه و در انتظار یک اسنپ

 

 

زندگی جدید: روز هفتاد و ششم (خودت باش)

چه گوارا جایی می گوید: «خودت باش، کسی هم خوشش نیامد، نیامد.دنیا کارخانه مجسمه سازی نیست».

و به راستی نیز زندگی آکنده از آرامش نیز همین است. باید خودت باشی، فارغ از تمام نظرها و باورهای آدم های دیگر، باید بگردی و خودت را پیدا کنی و خودت باشی، همین.

نباید آدمیزاد در چارچوب تعیین شده دیگران خودش را شکل دهد، آن وقت با خودت غریبه میشوی و تلخی جانت بیشتر

گاهی باید خودت باشی و بپذیری که نقاط ضعف و قوت خودت را و باور کنی هستند کسانی که تو را به خاطر همین کسی که هستی دوست داشته باشند، چرا که تغییر خویش به بهانه جلب خوشایند دیگران بودن، آغاز ناآرامی است.

من این را دریافتم که دنبال خوشایند دل و صاحب دل یعنی خدا باید بود که همین مبدا تمام آرامش هاست.

 

 

هدف جرأت کردن است

امروز اتفاقی زمان تماشای استوری های اینستاگرام به نام کوهنوردی برمیخورم که در فرود از قله برودپیک برای همیشه جاویدان شد. کوهنوردی به نام «آیدین بزرگی». نوشته بودند که دست نوشته هایش زیباست. شروع کردم در گوگل سرچ کردن، به نوشته‌هایش در آخرین صعودش برخوردم و درست پاراگراف آخر مرا متوقف کرد. جایی که او نوشته است:

«ممکن است پس بزنی. بگویی گور باباش. ولی اگر این حس را قبلا تجربه کرده باشی به خودت جسارت می‌دهی. شاید خودت را گول می‌زنی. به خودت می‌گویی حالا تا پای کار برو! حالا تا آنجایش که آسان است برو! بعدش با خدا! اگر خواستی آنجا برگرد! یک راه دیگر هم هست! اصلا بهش فکر نکنی! عکسی از عزیزانت یا خاطره ای خوش را نشان کنی! تا که ترسی آمد آنرا پی بگیری! اما هر کاری هم که کنی آن ترس هست! تا زمانی که با او روبرو شوی! و من هم هنوز کمی این ترس را دارم. می روم با آن روبرو شوم. مطمئن هستم وقتی شروع کنم آن ترس رخت برخواهد بست. چرا که اولین بار نیست که مانند شیطان به جانم افتاده و وسوسه ام می کند! آخرین حملاتم را پیش از عازم شدن می نویسم! رفتن رسیدنی است! هدف قله نیست، هدف جرأت کردن است! »

 

هدف قله نیست، هدف جرأت کردن است. با خودم این جمله را بارها مرور میکنم و چقدر تعبیر زیبایی است از تمام چالش های زندگی ما. درست جایی که میخواهیم یک رابطه پر از اشتباه را قطع کنیم، هدف قطع رابطه نیست، هدف جرأت تبدیل شدن به آدمی است که قرار است بیشتر خودش را دوست داشته باشد و در واقع خویش را دستخوش تغییر کند.

یا جایی که میخواهیم یک کسب و کار را راه بنداریم، هدف کسب پول نیست، هدف اثبات توانمندی ها و جرات پویایی است.

یا درست لحظه‌ای که باید دست از امیال خودت بکشی و به دیگری بیاندیشی

یا همان نقطه‌ای که جرأت می‌کنی انصراف بدهی از تحصیل و دنبال علایقت بروی

یا...

 و هزاران موقعیت زمانی و مکانی که درون تو قله ای دیده می‌شود که شرط صعودش یک جرأت و یک خودباوری عمیق است که هدف نیز همین تحقق این حس رویش است.

و به راستی هدف چیزی نیست که با چشم دیده شود، هدف جرأت ایجاد تغییر است و این هدف در قلب و درون آدمی است و تنها خود اوست که عمیقا می‌فهمد هدف چیست و تمام پیکرش هدف را درک می‌کند.

 

آیدین بزرگی در قلب کوهستان به همراه همنوردهای دیگرش  پویا کیهان و مجتبی جراهی جاویدان شد و یادداشت هایش معنای شهامت را ادا کردند و به راستی کوهنوردی تنها یک ورزش نیست، بلکه یک سبک زندگی است.

 

تاریخ صعود بی بازگشت آن‌ها: 25 تیر 1392 از مسیر ایران که این کوهنوردان موفق به گشایش آن شدند.

 

 

 

حال جهان خوب است و دیگر خبری نیست

یک روز می‌آید که این تیتر خبری را بزنم روی یادداشتم
«حال جهان خوب است و دیگر خبری نیست»

و بعد بنویسم

همه عاشقان به معشوق‌شان رسیدند
لذت مادر و پدر شدن را چشم‌ انتظارها چشیدند
آن‌ها که قهر بودند، آشتی کردند
مسافرها به خانه بازگشتند
دلتنگ‌ها الان شاد و خرسند هستند
بیمارها همه خوب شدند
بیمارستان‌ها تعطیل شدند
زندان‌ها به باغ پرندگان تبدیل شدند
خنده رسالت هر روز انسان‌هاست
بوسه بر گونه یار حلال اعلام شد
آغوش‌های ناگهانی سنت این جهان شده است
عشق هر روز پیک شدیدتری را دارد ثبت می‌کند
مبتلایان به مهربانی هر روز بیشتر می‌شوند
علائم دوست داشتن ثابت شده است و دیگر می‌شود فهمید چه کسی عاشق است
و امید سرخط تمام برنامه‌ریزی‌هاست

و امید همان جوهر نگارش این سطرهاست

و من امید دارم به فردایی که تو را به آغوش بکشم و بگویم دیدی تمام شد این روزهای سخت
و آنگاه از آن جهان عکسی به یادگار بگیرم
و در آن لحظه تیتر را بزنم
«حال جهان خوب است و دیگر خبری نیست»
و سپس کلید اینتر

راستی تیتر خبری تو چیست؟ برای آن جهان که در راه است...

عکس متعلق به دوران روزنامه نگاری من در مجله اخبار فلزات و در کنفرانس بین المللی صنایع معدنی در آذر ١٣٩۵ است

صعود به کرکس

جمعه قبل به ‌دلیل خستگی همنوردم، از صعود دست کشیدم، اما این جمعه ساعت 5.5 صبح روز بیستم تیر ماه از خواب بیدار می‌شوم و کم کم آماده یک صعود انفرادی و در واقع اولین صعود انفرادی به قله کرکس یا در گویش آن منطقه کرگز می‌شوم. این قله با ارتفاع 2959 متر آخرین قله کوهستان الوند در استان همدان و مرز دو شهر اسدآباد و همدان است.

حوالی 7 صبح می‌رسم پای روستای قاسم آباد، هیچ کس نیست، هیچ کس. بسم الله می‌گویم و صعودم را آغاز می‌کنم. کمی جلوتر سگ‌های روستا به ترتیب شروع به سروصدا می‌کنند که همه بدانند غریبه‌ای وارد شد و هنوز من کسی را نمی‌بینم. هوا سرد است. فقط صدای باد و آب می‌پیچد. به دو راهی می‌رسم، من مسیر سمت چپ می‌روم. کمی آن طرف‌تر زنبورها مشغول تهیه عسل هستند. به ارتفاع بالای 2000 که می‌رسم، آقای لاک‌پشت را می‌بینم. خم می‌شوم و در چشمانش نگاه می‌کنم، گویا می‌گوید: برو! تو در امان و امانی. شاید بخندی اما عجیب آرام شدم. یکباره از دور پسرک چوپانی را دیدم، می‌دود این سمت و آن سمت کوه، نفسی تازه می‌کنم و می‌روم بالاتر. صدایی می‌شنوم، صدای آواز چند جوان روستایی است که زده‌اند به دل کوه. یکباره یکی از آن‌ها از روی هیجان، سنگی را هل می‌دهد پایین، اگر سه متر آن‌طرف‌تر بودم، تمام بود! این دره مستعد ریزش کوه است.

ساعت 10 به قله می‌رسم، نا ندارم. همان پسرکی که سنگ را هل داد جلو می‌آید، می‌گویم: تابلو کجاست؟ جان‌پناه کجاست؟ می‌فهمد تازه واردم، می‌گوید: سلام، بیا این سمت. روی لبه پرتگاه قله ایستاده و می‌گوید، آن هم جان‌پناه! آن هم قله و تابلو‌ش که البته دوستانم دورش نشسته‌اند.

آنجا بود که متوجه شدم، مسیر سمت راست در همان دو راهی مسیر مناسب و سهل‌تر صعود به این قله است که دو جان‌پناه در امتداد خود دارد.

نامش را می‌پرسم، بچه روستای حصار است و نامش سهرابی است. برایم از طبیعت کرکس می‌گوید و قزل ارسلان خان را نشان می‌دهد و می‌گوید: چقدر انگیزه داشتی که تنها صعود کردی، اول فکر کردم آقایی، اما دیدم شما یک خانم هستی. گفتم راستی سنگی را دیگر هل داده، شاید به آن چوپان می‌خورد، گفت حواسم بود چه کسی پایین است. کسی خیلی از سمت این دره نمی‌آید.

از خوبی کوه می‌گوید و عکسی از اردیبهشت این قله نشان من می‌دهد. می‌گوید اینجا پر از گیاه دارویی است و تا خرداد روی قله برف باقی می‌ماند. حتما اردیبهشت به اینجا بیایید که یکدست فقط سرسبزی را مشاهده می‌کند. بعد یک گیاه دارویی از لابلای صخره‌ها می‌چیند و می‌گوید: اگر گفتید این چیست؟ کمی بو می‌کنم و می‌گویم، بویش خیلی آشناست و می‌گویم: آزربه! می‌گوید لابلای این صخره‌ها تماما آزربه است. بعد می‌گوید کوهنوردی و جمع با دوستان از فضای مجازی و ... بهتر است. سنش را می‌پرسم، می‌گوید: 22 ساله هستم و وقتی متوجه می‌شود من 29 ساله هستم، می‌گوید: اصلا به شما نمی‌خورد. کمی از مدت زمان کوهنوردی من می‌پرسد و اینکه برنامه مشخص دارم یا نه.

بعد می‌گوید: بیایید تا از شما عکس بگیرم. بعد عکس گرفتن می‌گوید: شما خلاف تمام گروه‌ها از مسیر طولانی‌تری آمدید، بروید در آن سایه استراحت کنید، کاری داشتید من آن‌طرف صخره هستم.

گروهی به محض رسیدن من از سمت وهنان می‌رسد قله، می‌پرسند؟ صعود انفرادی داشتید؟! می‌گویم: بله! نگاه معناداری داشتند. هر گروه عکس‌هایش را می‌گیرد. بعد از گروه همدانی، یک گروه تُرک زبان هم می‌رسند که بیشتر کنار تابلوی قله می‌مانند.

در کنار تخته سنگی مشرف به کوه می‌نشینم و از مارمولک‌ه فیلم می‌گیرم و موزیک سکرت گاردن را پخش می‌کنم و کنج قله چای می‌نوشم و با خودم در این اندیشه‌ام، چرا یک دختر به خاطر مساحت یک شهر باید از لذت‌ طبیعت‌گردی تنهایی بزند؟ یا قدم زدن در خلوت خودش؟

 بعد بلند می‌شوم و چند عکسی از گروه تُرک زبان می‌گیرم. آقای سهرابی هم خداحافظی می‌کند و می‌رود و می‌گوید: اگر کاری داشتید، ما پایین دره هستیم.

همه می‌روند و من می‌مانم قله. کم کم آماده فرود می‌شوم. پایین که می‌آیم با خودم می‌گویم، بلوغ همان‌جایی است که به این نقطه برسی، برای خوب شدن حالت منتظر کسی نمان. شاید هرگز کسی از راه نرسید. اگر به چنین نقطه‌ای برسی که برای خوب شدن حالت نیازمند کسی نباشی، آنگاه اگر کسی هم بیاید حال هر دو ما خوب‌تر می‌شود، چون از مرحله خوب عبور کرده‌ایم و اگر من امروز برای حذف تفکری نادرست قدم برندارم، در آینده هم دختر من هم باید در این اندیشه دست‌وپا بزند.

مادر است دیگر زمان فرود تماس می‌گیرد، می‌گویم دارم پایین می‌آیم. راستی تا چند دقیقه دیگر تا حدود دو ساعت آنتن ندارم. نمی‌توانم جواب بدهم، زنگ زدی و گفت در دسترس نیست، نگران نباش.

از بین مارمولک‌ها، پروانه‌ها، پرندگان و ... عبور می‌کنم، دستانم را در آب چشمه می‌شویم و خوشحالم تمام شد. ساعت 14 می‌رسم به ابتدای مسیر.  ماشین ندارم، روستاهای قاسم آباد و خنداب را رد می‌کنم و به سمت شهر حرکت می‌کنم، ماهیچه پای راستم گرفت و زنگ می‌زنم به خواهرم که آقای داماد بیاید دنبال من.

این صعود با عبور از سخت‌ترین مسیر تمام شد و خوشحال بودم توانستم یکبار در شهر کوچک تنها قدم بزنم، تنها کوه بروم و حالم خوب باشد. کلاهم را روی سرم گذاشتم، موسیقی در گوشم می‌نواخت و خوشحال بودم از یکی از ترس‌هایم عبور کردم، ترس شکست از محدودیت کذایی مساحت شهر در راه تماشای شکوه کرکس در خلوت خودم! من این صعود را به عشق صعود و رسیدن به تابلو نرفتم، این قله را رفتم که رویای کودکی من برای ایستادن بر بام کرکس در خلوت اندیشه‌ام خاک نخورد و زیر خوارها اندیشه مانده در قاب اندازه‌گیری مساحت شهری جان نبازد.

این صعود پر از درس بود برای من، دوستی با طبیعت، دوستی با مردم بومی یک منطقه و لذت بردن از طبیعت در ساده‌ترین شکل ممکن.

 

نکته: دو سه نفری از دوستان گفتند کار پرخطری کردم. به ویژه یکی از دوستانی که بارها به این قله رفته، از صعود تنهایی من، آن‌ هم از مسیر شمالی و مسیر سخت این قله جا خورد. قبول دارم صعود انفرادی به قله‌های اینچنینی خیلی درست نیست، اما من همنوردی نداشتم که بیاید و برای همین بسیار مراقب بودم که آسیب نبینم.

این هم ویدیوی از طبیعت قله کرکس

 

 

زندگی جدید: روز شصت و هفتم (دستاورد)

از آن روز شروع خیلی می‌گذرد، در راه تغییر خیلی زمین خوردم و گاها عهدهای خودم را شکستم، اما اولین دستاوردم که مهم ترین دستاورد بود را رقم زدم، آن هم بستن پرونده پروپوزال دکتری در 17 ام تیر، درست همین دیروز بود. پرونده ای که هر بار به دلایلی روی زمین می ماند و به اتمام نمیرسید و اکنون خوشحالم که به اتمام رسید.

خوشحالم که در این بازه توانستم به دو قله مورد علاقه خودم بروم و طبیعت خدا را از نزدیک ببینم.

به گمان من باید دست کشید از برخی چیزها تا به دست بیاوریم چیزهای خوب را

 

فهمیده شدن

داشتم فکر میکردم انسان بیش از هر چیزی به چه چیزی نیاز دارد؟

به آب، به غذا، به هوا، به خانه ای برای استراحت و مصون ماندن از بلایا و خطرات؟ و... همه اینها را که از ذهنم عبور دادم، دیدم می‌شود تمام این ها باشد و باز انسان آرام نباشد.
به گمان من انسان به فهمیده شدن بیش از هر چیز دیگری نیاز دارد. یعنی یک نفر باشد که بفهمد پشت نگاه تو چه می‌گذرد و در دل تو چه خبر است و به گمانم شاید تنها حضرت محبوب، خدای بی همتا همان یک نفر باشد و دیگر هیچ.

 

تئوری انتخاب

این کتاب را خیلی دوست دارم، هر بار که ورقش می‌زنم، انگار برایم تازگی دارد و پر از حرف‌های آموزنده و خوب است. یکی از بهترین چیزهایی که از این کتاب در خاطرم نگه داشتم این است که جایی نویسنده می‌گوید ما افسردگی می‌کنیم. در واقع او مخالف واژه منفعل افسرده بودن است. می‌گوید ما افسردگی را انتخاب می‌کنیم چون افسردگی کردن از تغییر دادن شرایط کنونی برای ما راحت‌تر است.

این کتاب در ابعاد مختلف صحبت می‌کند از آموزش گرفته تا ازدواج و ... و در هر فصل شما درمی‌یابید که همه چیز به خود شما مرتبط است.  حتی استرس شما  یعنی زندگی باب میل شما نیست. پس برای کاهش استرس در راستای دنیای مطلوب خودت قدم بردار.

در واقع طبق گفته خود نویسنده «تئوری انتخاب یک روانشناسی کنترل درونی است و توضیح می‌دهد ک چرا و چگونه دست به انتخاب‌هایی می‌زنیم که مسیر زندگی ما را تعیین می‌کنند».

ویلیام گلسر از تجربه چهل سال روان‌پزشکی خود در این کتاب سخن می‌گوید.  به جرات می‌گویم بهترین کتاب روانشناسی است که تاکنون مطالعه کرده‌ام. کتابی که عمقی به مسئله درون شما می‌پردازد. خواندن آن را به همه توصیه می‌کنم. اعم از کسانی که می‌خواهند ازدواج کنند، معلم یا استادها، دانش‌آموزان و دانشجویان، مدیران و کارفرماها و ... .

و نکته مهم این کتاب ترجمه‌های متعددی دارد، اما ترجمه اصیل و بسیار خوب این کتاب ترجمه دکتر علی صاحبی است. ترجمه دیگری را که نگاه کردم نسبت به ترجمه ایشان ضعف دارد. خود مترجم  مربی مورد تایید انستیتو ویلیام گلسر است.

کتابی که من خواندم، چاپ ۲۸ام این اثر بود. هر چند طولانی است، اما جذاب و خواندنی است.
شما چه این  کتاب را خواندید؟ چه نظری در مورد آن دارید؟

 

من باز خواهم گشت

قله کرکسین یا کرکس از قله‌های کوهستان الوند واقع در استان همدان به ارتفاع ۲۹۵۹ متر است. قله‌ای که همیشه وقتی در شهر قدم می‌زدم دوست داشتم روزی بر بام آن بایستم. با شکوه و منفرد، نامش و اقتدارش را دوست دارم.
روز جمعه مورخ ۱۳ تیر ۱۳۹۹ کوله‌ام را انداختم روی دوشم و با علی آقا (خواهرزاده ۱۳ ساله‌ام) عازم روستای قاسم‌آباد شدیم.  صعود ما ساعت ۷ صبح شروع شد.  به قدری هوا سرد بود که احساس کردم ابتدای فروردین ماه است. کوه یک تنه مقابل خورشید را گرفته بود. حوالی ساعت ۱۰ آفتاب بر ما تابید. راه را از طریق نمایی که دو هفته قبل از قله‌ها مجاور نگاه کرده بودم، می‌رفتم. بدون هیچ رهبری، فقط به سمت قله می‌رفتم.

این قله همان‌طور که در تصویر پیداست، دو رأس دارد، بین دو رأس آن یک خط‌الراس وجود دارد که چون علی آقا دیگر توان نداشت، روی رأس اول و در ارتفاع ۲۷۵۹ متر در ساعت ۱۱ صبح استراحت کردیم و بازگشتیم.

تماشایش کردم و گفتم من به‌زودی برمی‌گردم و از دیواره سنگی تو بالا خواهم رفت و بر بام تو خواهم ایستاد، ای قله باشکوهی که در هر سمت تو یک اقلیم منحصر به فرد داری و صخره‌هایت زیبا و هر کدام به شکلی جالب هستند و چشمه دامن تو را سبز کرده است.

خوشحالم، هر چند صعود ناتمام ماند.  خوشحالم که توانستم یکبار  روی قله‌های شهر خودم بایستم، قله‌ای که از کودکی فقط نامش را شنیده بودم. به خودم قول داده‌ام بازگردم و صعودم را کامل کنم. گاهی زندگی نیز همین‌گونه است، در لحظه رسیدن باید به‌خاطر امری مهم‌تر دست کشید و باز با توانی بهتر بازگشت.

از اتمام آب زودهنگام به دلیل یک اتفاق، نبود لباس مناسب همراه علی آقا که لباس گرم خودم را به او دادم و ...درس‌های خوبی آموختم که گاهی کوهنوردی یعنی از خود گذشتن برای رسیدن

 

بی صبری تله به دام انداختن انسان مدرن

 

پستی را امروز در اینستاگرام دیدم که در آن فردی بیان می‌کند که افراد فقیر ساعت 5 صبح بیدار میشوند تا دیروقت کار می‌کنند و... بعد می‌خواهد راه‌های پولدار شدن را بگوید که مطمئنا هم پول درآوردن در کمترین زمان!

این مسئله برای من از این منظر حائز اهمیت بود که این افراد درست دست گذاشتن روی یک مسئله رو به وخیم شدن بیشتر و آن هم «کم صبر شدن و ارضا فوری» آدم هاست. همه ما میخواهیم خیلی زود به اهداف خودمان برسیم، اصلا خود خدا در قرآن هم به این مقوله اشاره کرده است «وَ کانَ الانسانَ عجولا» (آیه 17 سوره اسرا).  اما این بی صبری و ارضا فوری این روزها خیلی بیش از گذشته دارد تقویت میشود و بدون شک آثار مخربش را هم خواهد گذاشت. شما می‌بینید که افراد سریع در یک رابطه عاطفی میخواهند زود به نتیجه برسند، اما در گذشته چنین چیزی نبود. صبر و بردباری بیشتری بر انسان ها حاکم بود. کیفیت روابط افراد با گذشته خوب تر نشده است. افراد زمانی لازم برای شناخت همدیگر اختصاص نمیدهند و این میشود که ناکامی در روابط بالا میرود.

از مسئله عاطفی که بگذریم، در مسئله درسی و مهارت محوری هم همین طور است، به عنوان مثال کاسبان زبان انگلیسی هر کدام یکی کتابی را منتشر کردند که شما یک ماهه و با همین کتاب زبان را یاد بگیرید، اما همه ما میدانیم که فرآیند یادگیری زبان یک مسئله زمان بر است. درست همان طوری که یک کودک زمان طولانی باید صرف کند تا زبان گفتاری خوبی پیدا کند.  چند بار شده ما بخواهیم پرونده زبان خود را سریع ببندیم؟ اما نخواستیم صبر کنیم و با اختصاص روزی یک یا دو ساعت مداوم در یک زمان طولانی زبان را یاد بگیریم؟ من هم اوایل تفکر اول را داشتم، اما وقتی سیستم را به سمت تفکر دوم سوق دادم، اتفاقا با ساده ترین کتاب ها اما در برنامه ای طولانی مدت توانستم مهارت هایی را یاد بگیرم، از جمله زبان انگلیسی

در مسئله ورزشی هم همین طور است، شما نمیتوانید بدون صعود به قله های کم ارتفاع تر از دماوند، یکباره بخواهید عزم صعود به دماوند را داشته باشید، شوخی که نیست، مسئله هم هوا شدن و ... مطرح هست. مسئله صعودزدگی و ... . پس میبیینم در مقوله ورزش هم یک ماهه یا سه ماهه کسی قهرمان نمیشود! یا قهرمان که نه در رشته ای حرفه ای نمیشود. یادم هست برای خوابیدن روی آب در شنا، خیلی تلاش کردم، برای مهارتی که روز اول میدیدم برای خیلی ها مثل آب خوردن است. مربی گفت، همه روز اول خیلی زیر آب رفتند، مهم تمرین کردن است.

حالا این افراد با حربه‌ها و گفته‌های بی اساس فقط دست میگذارن روی همان ماهیت عجول بودن انسانی ما و تورشان را پهن می‌کنند، ما باید مراقب باشیم. اصلا حرف آن آقا کاملا اشتباه بود، خیلی از بهترین ها و ثروتمندترین ها، حتی بیش از ساعت 5 صبح بیدار شدند و دیرتر از همه خوابیدند، آنها حتی بیان میکردند که انگیزه شان، آنها را بیدار میکند نه ساعت کوکی!

پس اگر وارد کسب و کاری شدید، به خودتان حق اشتباه بدهید و اینکه با مرور زمان یک کارمند موفق، پس از آن مدیر موفق و... خواهید شد. فریب اینکه میتوانستی 20 روزه پولدار شوی و ... را نخورید، یک درخت هم از زمان نهال شدن تا میوه دادن، زمان زیادی را باید سپری کند.

باید خودمان را واکاوی کنیم. این روزها ما حتی تحمل کمی دیرتر لود شدن موبایل یا کامپیوتر خودمان را هم نداریم. راستی چرا ما اینقدر کم طاقت شده ایم؟ چرا از خواندن متن های طولانی اجتناب می کنیم؟ چرا میخواهیم در یک نگاه، زود همه چیز را بفهمیم؟ به نظرتان زمان آن فرا نرسیده که کمی تامل کنیم و بیشتر در خود بنگریم؟

در روابط خود، در یادگیری مهارت‌ها، در افزایش ثروت خود، آهسته و پیوسته قدم بردارید و صبر کنید.

به عنوان پیشنهاد، همین مقوله کم صبری را هم در گوگل سرچ کنید، میبینید که افزایش بی صبری حتی چه تاثیرهای منفی بر بدن میگذارد. پس برای سالم نگه داشتن جسم و روان خودمان به خودمان برای یادگیری، برای ایجاد یک رابطه سالم و ... زمان بدهیم. از ماهیت عجول بودن فقط به عنوان محرکی استفاده کنید که جلوی اتلاف زمان شما را بگیرد و به شما بگوید شاید فردایی نباشد، امروز بهترین خودت باش

 

 

پیشنهاد میکنم حتما این ویدیو بارگذاری شده را هم ببینید. در خصوص همین مقوله ارضا فوری و آسیب شناسی آن است.